ای. تامی کیم (E. Tammy Kim) در گزارشی در سایت مجله نیویورکر درباره اعتراضات مهاجرتی در لس‌آنجلس با عنوان «Immigration Protests Threaten to Boil Over in Los Angeles» که روز ۹ ژوئن ۲۰۲۵ منتشر شد، با روایتی از برخورد گارد ملی آمریکا که به دستور دونالد ترامپ، رییس جمهوری در لس آنجلس با معترضان برخورد کردند، نوشت:
برخی مهاجرانی که برای قرارهای پیگیری در دادگاه فدرال در لیتل‌توکیو حضور یافته بودند، به زیرزمین برده شدند و سپس با ون به مکان‌های نامعلومی منتقل شدند. وزارت امنیت داخلی اخیراً تأیید کرده بود که یک دانش‌آموز نه‌ساله دبستانی در تورانس، که پس از جلسه‌ای در اواخر ماه مه بازداشت و به زندانی در ناحیه‌ای روستایی در تگزاس منتقل شده بود، اکنون اخراج خواهد شد.
این اقدامات اولین اجرای سیاست‌های سخت‌گیرانه مهاجرتی رئیس‌جمهور ترامپ نبود؛ او مدتی‌ست برای تحقق وعده انتخاباتی خود مبنی بر انجام “بزرگ‌ترین عملیات اخراج در تاریخ کشورمان” تلاش می‌کند. اما این تاکتیک‌ها، به گفته‌ی اسکار زاراته از ائتلاف حقوق انسانی مهاجران، “غیرقانونی و به‌کلی غیرعادی” بودند. او گفت: وکلا از دسترسی به بازداشت‌شدگان محروم شده‌اند؛ کارگران بر اساس ظاهر نژادی‌شان بازداشت می‌شوند. “قواعد برخورد رعایت نمی‌شوند. این فقط برای مهاجران خطرناک نیست، بلکه برای شهروندان هم بسیار خطرناک است.”
لس‌آنجلس، البته، شهری مهاجرپذیر است. یک‌سوم ساکنان شهرستان خارج از آمریکا متولد شده‌اند، و بیش از نیمی از آن‌ها در خانه به زبانی غیر از انگلیسی صحبت می‌کنند. لس‌آنجلس یک شهر پناهگاه در ایالتی پناهگاه‌محور است: مقامات محلی اجازه ندارند با مأموران مهاجرتی فدرال همکاری کنند. بنابراین، وقتی خبر بازداشت‌های اخیر — که توسط فعالان مهاجرت به عنوان “آدم‌ربایی” یا “ناپدیدسازی” توصیف شد — از طریق پیامک و شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، هزاران نفر برای مقابله با ورود گسترده‌ی نیروهای فدرال از آژانس‌های مختلف به خیابان‌ها آمدند.
معترضان راهپیمایی کردند، شعار دادند و بدن‌هایشان را در مسیر خودروها و مأموران بازداشت‌کننده قرار دادند؛ برخی سطل‌های زباله را آتش زدند، سنگ پرتاب کردند و دیوارنویسی کردند («Fuck ICE»؛ «Can’t Stop da Raza!»). مأموران با پهپاد، باتوم، گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی پاسخ دادند. در شرکت Ambiance Apparel، آن‌ها دیوید هوئرتا، رئیس شعبه‌ی کالیفرنیای اتحادیه‌ی کارمندان خدماتی را بازداشت کردند. آن‌ها همچنین هیئتی از مقامات منتخب و فعالان مهاجرت را از دیدار با بازداشت‌شدگان در دادگاه منع کردند؛ روندی که پیش‌تر رایج و نظارتی معمول بود.
طبق اعلام ائتلاف حقوق انسانی مهاجران، که مدیریت یک خط تلفن و شبکه خدمات حقوقی را بر عهده دارد، مأموران فدرال در عرض دو روز حدود ۲۰۰ مهاجر را بازداشت کردند. وزارت امنیت داخلی بازداشت ۱۱۸ نفر را تأیید کرد. با این حال، ظاهراً ترامپ نمی‌توانست تحمل کند — یا شاید فرصتی می‌دید — در تنش‌هایی که از تلاش جامعه برای مداخله ایجاد شده بود. اواخر شب شنبه، سخنگوی مطبوعاتی او، کارولین لویت، اعلام کرد که او دو هزار عضو گارد ملی کالیفرنیا را برای سرکوب چیزی که استیفن میلر، معاون رئیس دفتر کاخ سفید، “شورش خشونت‌آمیز” خوانده بود، اعزام خواهد کرد. فرماندار گاوین نیوسام و شهردار لس‌آنجلس، کارن بس، با این دستور مخالفت کردند؛ آن‌ها گفتند که خودشان قادر به کنترل اوضاع هستند. با این حال، تا صبح یکشنبه، ۳۰۰ عضو گارد ملی در محل حاضر بودند، در حالی که چندین راهپیمایی و تجمع در نقاط مختلف شهرستان برگزار می‌شد.
در ظهر یکشنبه، در مقابل مرکز بازداشت متروپولیتن در مرکز شهر لس‌آنجلس، با حدود بیست عضو گارد ملی مواجه شدم — با لباس استتاری، مسلح، کلاه‌خود بر سر، سپر به دست. پشت آن‌ها، شش خودروی تاکتیکی صف کشیده بودند. صحنه بیشتر برانگیزاننده بود تا آرام‌کننده. صدها فعال خیابان‌ها و پیاده‌روهای اطراف را پر کرده بودند و خواستار توقف حملات و اخراج‌ها بودند. جمعیت به دستور گروه خاصی گرد نیامده بود. آن‌ها پرچم‌های رنگین‌کمان پراید، کفیه، و پرچم‌های مکزیک و السالوادور را در دست داشتند. (میلر در ایکس نوشت: «پرچم‌های خارجی در شهرهای آمریکایی به دفاع از تهاجم برافراشته شده‌اند.») زندانیان داخل بازداشتگاه نیز از پشت پنجره‌های کوچک خود با خاموش و روشن کردن چراغ‌ها در اعتراض مشارکت می‌کردند.
زنی که خواست با نام «شیومارا» معرفی شود، چون از تلافی می‌ترسید، به همراه شریک زندگی‌اش - که هر دو مددکار اجتماعی و اهل لس‌آنجلس از خانواده‌های مهاجر هستند - پلاکاردهایی در دست داشتند که روی یکی نوشته بود: «اگه خانواده‌ی خودت بود چی؟ لازم نیست بدون مدرک باشی تا با ما همراه باشی» و روی دیگری نوشته بود: «!BASTA CON LA MIGRA توقف اخراج‌ها».
شیومارا به من گفت که با افراد زیادی نزدیک است که به ترامپ رأی داده‌اند و حالا از تصمیم‌شان پشیمان هستند. او توضیح داد: «دولت در ابتدا گفت که اخراج‌ها فقط شامل افرادی با سابقه‌ی جنایت خشن می‌شود. ولی چیزی که ما دیدیم این نبود. دیدیم که بچه‌ها و افرادی که در مشاغل یدی کار می‌کنند هدف قرار گرفته‌اند. داریم خانواده‌ها رو از هم می‌پاشونیم.»
وزارت امنیت داخلی ادعا کرده است که دست‌کم برخی از بازداشت‌شدگان «عضو باندهای تبهکاری» و «قاتل» هستند - یعنی «بدترین از بین بدترین‌ها»
با وجود حالت جنگی گارد ملی، در واقع اداره پلیس لس‌آنجلس (L.A.P.D.) بود که تمام کار را انجام می‌داد. به نظر می‌رسید بیش از صد مأمور پلیس لس‌آنجلس در صحنه حاضر بودند، همگی با لباس کامل ضد شورش. آن‌ها ساعت‌ها به‌عنوان خط دفاع انسانی موضع گرفتند، گاز اشک‌آور شلیک کردند و دستورات گیج‌کننده‌ای به معترضان دادند: «به سمت جنوب بروید!» «منطقه را ترک کنید!» «نمی‌تونید برید اونجا!» «نمی‌تونید از اینجا خارج بشید!» دو مأمور چندین بار من را هل دادند و با باتوم من را به جلو راندند. وقتی خودم را به‌عنوان خبرنگار معرفی کردم، یکی گفت: «مهم نیست.»
هلی‌کوپترها و پهپادهای نظارتی در ارتفاع کم پرواز می‌کردند. ماشین‌های گشت پلیس لس‌آنجلس، شاسی‌بلندها (از جمله یکی که به‌طرز خطرناکی در میان جمعیت سرعت گرفت)، کامیون‌ها، موتورسیکلت‌ها و بعدتر، اسب‌ها در محل بودند.
در ساعات اولیه عصر، درگیری شدت گرفت. پیامی از یک هلی‌کوپتر پخش شد که جمعیت را تهدید به بازداشت و «صدمه جدی بدنی» می‌کرد مگر اینکه ظرف یک دقیقه منطقه را ترک کنند. (پس از گذشت یک دقیقه، اتفاقی نیفتاد.) معترضان سنگ و بطری آب پلاستیکی به سمت ماشین‌های پلیس پرتاب کردند و به بزرگراه ۱۰۱ ریختند و موقتاً ترافیک را متوقف کردند. اعضای جمعیت چند خودروی خودران شرکت Waymo را آتش زدند و دودی سیاه به آسمان بلند شد. مأموران شروع به شلیک گلوله‌های پلاستیکی کردند و معترضان را در نزدیکی ساختمان شهرداری محاصره کردند.\
شیومارا گفت که مأموران سوار بر اسب «از روی مردم رد شدند». ایمی زوالا، زنی ۲۹ ساله که در همان حوالی محل را ترک کرده بود، باور داشت که واکنش پلیس بی‌مورد بود. او گفت: «مردم احساساتی می‌شن، ولی من هیچ معترضی ندیدم که سلاحی داشته باشه. ندیدم کسی آسیبی فیزیکی وارد کنه.» در بخشی از پیاده‌رو، دیدم که یک امدادگر داوطلب به سه مرد جوان با زخم‌های گرد و خون‌آلود گاز استریل و آسپرین می‌داد. پلیس لس‌آنجلس ۱۰ معترض را بازداشت کرد که مجموع بازداشت‌ها در آخر هفته را به ۳۹ نفر رساند، و در ایکس اعلام کرد که تمام منطقه مرکز شهر «تجمع غیرقانونی» است.
همه اعتراض‌های آخر هفته مرتبط با یک یورش خاص یا اخراج نبودند. برخی صرفاً واکنش‌های خشم‌آلود نسبت به بی‌رحمی آشکار و نمایشی دولت بودند. تنها چند روز پس از مراسم تحلیف ترامپ، کریستی نوم، وزیر امنیت داخلی، در مجموعه‌ای از یورش‌های مهاجرتی در شهر نیویورک — که آن هم حوزه‌ای پناهگاه‌محور است — شرکت کرده بود. حالا نوبت لس‌آنجلس بود، و گویی کارگران مهاجر، کودکان و خانواده‌ها در فیلمی برای شبکه فاکس‌نیوز ایفای نقش می‌کردند.
مقامات محلی نیز کاملاً بی‌تقصیر نبودند؛ رئیس پلیس لس‌آنجلس، جیم مک‌دانل، آخر هفته گفت که به‌طور فنی، اداره او «در اجرای قانون مهاجرت غیرنظامی دخالتی ندارد.» کلانتر شهرستان لس‌آنجلس، رابرت لونا نیز همین را گفت. اما آنتونی برایسون، یکی از فعالان گروه قیام جنوب کالیفرنیا (SoCal Uprising)، به من گفت: «ولی یک حفره قانونی وجود داره. اگر اون‌ها در کنترل ترافیک کمک کنند، این جزو اجرای قانون مهاجرت محسوب نمی‌شه.» پلیس در یورش‌ها و اعتراضات حضور داشت؛ آن‌ها به‌دلخواه از همکاران فدرال خود پشتیبانی کردند. برایسون ادامه داد: «پلیس با حضورش مرز نظامی ایجاد کرده بود و باعث تحریک بود. این باور که لس‌آنجلس یک شهر پناهگاهه، یه افسانه‌ست.» ♦