به گزارش آیندگان؛ دانشگاهی که روزگاری مظهر شکوه علمی ایران بود، حالا در مسیر خالی شدن از بهترین استادانش گام برمی‌دارد؛ از استادان نخبه تا جوانان مستعدی که بعد از تحصیل به دلیل فشارهای اقتصادی، ضعف امکانات و فضای امنیتی به ترک وطن روی آورده‌اند. آنچه پیش‌ازاین تنها به‌عنوان «فرار مغزها» مطرح می‌شد، حالا به امری عادی تبدیل شده است.
به نوشته «خبرنامه امیرکبیر» در دانشگاه شریف، اساتیدی که تحقیقات‌شان بین‌المللی است و از توان علمی بالایی برخوردارند، یکی پس از دیگری مرخصی می‌گیرند یا به‌صورت دائم مهاجرت می‌کنند. اساتیدی که نه تنها بار تدریس را بر دوش داشته‌اند، بلکه مسئولیت‌های اجرایی و پژوهشیِ سنگینی را نیز عهده‌دار بوده‌اند، حالا خانه و زندگی بهتر و امکانات مناسب‌تر را در دانشگاه‌ها و مؤسسات خارجی ترجیح می‌دهند.
براساس اطلاعات رسیده به خبرنامه امیرکبیر، فهرست قابل توجهی از استادان دانشگاه صنعتی شریف در سال‌های اخیر از این دانشگاه جدا شده و به دانشگاه‌های معتبر خارجی پیوسته‌اند.
در میان آن‌ها می‌توان به دکتر عبدالرضا سیم‌چی، دکتر حمیدرضا آرین، دکتر امیر صفدریان، دکتر علی قاضی‌زاده احسائی، دکتر مجتبی تفاق، دکتر امین خواصی، دکتر امین رضایی‌زاده، دکتر علی حکاکی‌فرد، دکتر عباس حیدرنوری، دکتر نیما اسدیان، دکتر علی‌محمد نسیمی، دکتر مهتاب میرمحسنی، دکتر محمدعلی مداح، دکتر وحید حسینی، دکتر صابر صالح کلیبر، دکتر امید فتاحی ولیلائی، دکتر امین نوبختی، دکتر امین امین‌زاده گوهری، دکتر وحید تقی‌خانی، دکتر مهدی کیامهر، دکتر مازیار گودرزی، دکتر نعیمه ناصری طاهری، دکتر مهدی نجفی، دکتر امین‌قاسم صفریان، دکتر ناصر سلماسی، دکتر میرعباس جلالی و دکتر مسعود آریان‌پور که همگی به آمریکا، کانادا و اروپا مهاجرت کرده‌اند اشاره کرد.
در مجموع، بنا بر این گزارش دست‌کم بیش از ۲۷ استاد برجسته و شناخته‌شده شریف در سال‌های اخیر مهاجرت دائمی داشته‌اند یا به مرخصی‌های بلندمدت خارجی رفته‌اند؛ روندی که به گفته کارشناسان علمی «بزرگ‌ترین ریزش تاریخی» کادر علمی این دانشگاه شریف به شمار می‌رود.
یکی از مهم‌ترین دلایل این موج خروج، جبران نشدن هزینه‌های زندگی است. دریافتی یک استاد جوان در این دانشگاه، حتی کفاف اجاره و مخارج روزمره را نمی‌دهد؛ حقوقی که پس از سال‌ها سرمایه‌گذاری شخصی بر دانش و تحقیق، تحقیرآمیز به نظر می‌رسد.
درحالی‌که در برخی کشورها می‌توان با همان تخصص و تجربه، ماهیانه چند هزار دلار درآمد داشت. از سوی دیگر مشکل فقط مشکلات مالی نیست؛ فقدان امکانات آزمایشگاهی و پژوهشی قابل رقابت با دانش و تحقیقات جهانی، فشارهای پنهان و گاه آشکار از جانب حراست، نهاد‌های امنیتی و اطلاعاتی و فضای بسته دانشگاهی، انگیزه ماندن را برای آنهایی که توان حرکت دارند، گرفته است.
استادان سابق دانشگاه‌هایی چون شریف از این فضاها رنج برده‌اند و بسیاری ترجیح داده‌اند راهی دانشگاه‌های خارجی شوند. اگر روند حاضر ادامه یابد، آن «کیفیت علمی» که دانشگاه شریف به واسطه‌اش شهرتی ملی و بین‌المللی داشت، به خطر خواهد افتاد. پیامد این وضعیت برای دانشجویان، بنیادهای علمی کشور و آتیه پژوهش در ایران فاجعه‌بار خواهد بود.