به گزارش آیندگان؛ معاون پیشین وزیر علوم در بیست و یکمین مجمع عمومی انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها گفت که دانشگاهها در جمهوری اسلامی با محدودیتها و سوءظنهای گسترده مواجه شدهاند و بسیاری از استادان برای ادامه فعالیت علمی و زندگی حرفهای خود ناچار به مهاجرت شدهاند.
ظریفیان با اشاره به تغییرات گسترده در اکوسیستم آموزش عالی ایران تاکید کرد که این سیستم نیازمند اختیارات ویژه و استقلال بیشتر است و تلاشهای وزارت علوم تنها توانسته تا حدی دانشگاهها را سر جای خود نگه دارد. او افزود که اخیرا بودجه پارکهای علم و فناوری ۱۰ برابر شده و این میتواند به بازگشت نقش توسعهای دانشگاهها کمک کند.
این مقام پیشین وزارت علوم همچنین تاکید کرد که اختلافات و دعواهای حکومتی در حوزه آموزش عالی، در نهایت به ضرر مردم تمام میشود و دانشگاهها هنوز نتوانستهاند به جایگاه واقعی خود در جامعه دست یابند.
در مهرماه سال جاری دو تن از استادان دانشگاههای تهران و صنعتی شریف، در نشستی وضعیت اخراج، قطع همکاری و عدم تمدید قرارداد اعضای هیئت علمی و دانشجویان را بهدلیل آنچه «نگاه امنیتی» خوانده شد، یک فاجعه و زخمی عمیق بر پیکر دانشگاههای ایران توصیف کردند.
کارن ابرینیا، دبیر کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران، و ابراهیم آزادگان، استاد دانشگاه صنعتی شریف، ضمن تأکید بر تأثیر عوامل اقتصادی بر مهاجرت، ریشه بسیاری از مشکلات را در فضای امنیتی و گزینشهای سختگیرانه دانستند که مانع فعالیت علمی استادان منتقد و متخصص میشود.
ابراهیم آزادگان اعلام کرد که در سه سال اخیر، نزدیک به ۷۰ نفر از استادان دانشگاه صنعتی شریف دانشگاه را ترک کردهاند و جایگزینی برای آنها یافت نشده است. او همچنین آمار تکاندهندهای از ترک دانشگاه توسط استادان این دانشگاه در این روزها ارائه داد و گفت: «هفتهای یک استاد دانشگاه را ترک میکند.»
ابرینیا نیز به این موضوع اشاره کرد که برخی دولتها نه تنها تمایلی به حفظ استادان منتقد نداشتند، بلکه از قطع همکاری و مهاجرت آنها استقبال میکردند، زیرا این افراد «نقد میکردند و نسبت به مسائل موضعگیری داشتند». او تأیید کرد که در سال ۱۴۰۱ (در جریان جنبش زن، زندگی، آزادی)، امضای بیانیههای صنفی توسط استادان بهانهای شد تا قراردادهایشان تمدید نشود، بهویژه با استادان جوان چنین برخوردهایی صورت میگرفت.
موج مهاجرت دانشجویان نخبه نیز در دانشگاههای برتر شدت گرفته است. آزادگان ضمن اشاره به آمار بالای مهاجرت دانشجویان همورودی خود، دلیل دلسردی و تصمیم به مهاجرت را برخوردهای نامناسب و فضای امنیتی حاکم بر دانشگاهها دانست.
او با اشاره به وضعیت دانشگاه شریف پس از رویدادهای سال ۱۴۰۱، گفت که نظارت شدید امنیتی، حضور دوربینها و نیروهای حراست، و ارسال دانشجویان به کمیته انضباطی به دلیل مسائلی چون حجاب، باعث میشود دانشجو احساس «در خانه بودن» را نداشته باشد و «عشق و علاقهاش به کشور از او گرفته شود و فقط فکر کند از اینجا برود».
