انفجار بندر رجایی

وال‌استریت ژورنال پنج‌شنبه ۱۵ خرداد به‌نقل از منابع آگاهی که نام آنها را اعلام نکرد، گزارش داد که تهران در میانه مذاکرات هسته‌ای پرتنش با آمریکا، به دنبال بازسازی توان نظامی خود است و هزاران تُن از مواد مورد نیاز برای تولید موشک‌های بالستیک را به چین سفارش داده است. این درحالی است که در ششم اردیبهشت ۱۴۰۴، انبار مواد اولیه سوخت موشک‌های بالستیک ایران در بندررجایی منفجر شد و به گفته منابع رسمی، ۵۷ کشته برجا گذاشت

روزنامه هم‌میهن در گزارشی درباره قربانیان انفجار بند رجایی بندرعباس نوشت: «۱۲ ظهر ششم اردیبهشت‌ماه، وقتی اول دود آمد و بعد صدا و بعد خبرهای انفجار همه‌جا را برداشت، گوشی همراه زن‌ها برای همیشه خاموش شد؛ خانواده‌ها نه ‌می‌توانستند آنها را پیدا کنند و نه آقای امیری، نوذرنژاد، سمیع‌نژاد و... را که مردان همکار زن‌ها در آن کانکس بودند.»

چرا در هیچ‌یک از فیلم‌های منتشر شده از لحظه‌های اولیه وقوع انفجار در بندر رجایی صدایی از آژیر خطر و هشدار به سایر کارکنان و حاضران در محل شنیده نمی‌شود. در گزارشی که ایران‌وایر منتشر کرده با اشاره به حدود ۹۰ ثانیه زمانی که بین حادثه اولیه تا وقوع انفجار وجود داشته پرسش‌هایی درباره این مطرح کرده که در ۹۰ ثانیه چه اقدام یا مجموعه کارهایی می‌شد انجام داد ولی انجام نشده است؟ یکی از این پرسش‌ها همین است که چرا صدای آژیر خطر در بندر رجایی بعد از حادثه اول به صدا درنیامده است.

روزنامه شرق در گزارشی درباره خسارت‌های زیست محیطی انفجار بندر رجایی نوشت که این حادثه باعث خسارت های جبران ناپذیری بر محیط زیست مثل اختلال در چرخه طبیعت، فرار جانواران بر پرندگان، نهنگ‌ها، دلفین‌ها و ... دارد.

یورونیوز در گزارشی درباره انفجار مرگبار بندر رجایی نوشت: بیش از سه هفته از زمان وقوع حادثه انفجار در بندر شهیدرجایی ایران سپری شده‌ ولی دولت ایران هنوز پاسخی به پرسش‌های اولیه درباره این حادثه مبنی بر این که محموله منجر به حادثه چه بوده، متعلق به چه شخص یا نهادی بوده و چه زمانی وارد بندر شده نداده‌است.

نماینده بندرعباس در مجلس شورای اسلامی درباره انفجار و اتش‌سوزی مرگبار بندر رجایی گفت: «هنوز هم آتش به‌طور کامل خاموش نشده و فقط خطر آن کاهش یافته است. تعدادی از اجساد هنوز مانده‌اند و شناسایی نشده‌اند.»

روزنامه «پیام ما» در گزارشی میدانی از ردیابی مفقودان فاجعه بندر شهیدرجایی به نقل از برخی از اعضای جامعه محلی نوشته است که «اکثر کارگرانی که در زمان حادثه در بندر شهیدرجایی مشغول بودند، مهاجر و بلوچ و برخی از آنها بی‌شناسنامه بودند.»