به گزارش آیندگان؛ پاسخدهندهای با نام «P» خیلی زود از روایت پهپاد عبور کرد و خودش را افسر وزارت اطلاعات معرفی کرد؛ نه یک هکر معمولی، بلکه فرمانده یک واحد نخبه جنگ سایبری. او در پیامرسانهای رمزگذاریشده مثل Cryptocat و ProtonMail، با بازجوییهای دقیق از هویت خبرنگار شروع کرد؛ چیزی شبیه رفتار یک جاسوس، نه یک فعال اینترنتی.
چند روز بعد، «P» نامش را گفت: محمدحسین تاجیک. مردی پرنوسان، مغرور و در عین حال شکننده که ادعا میکرد امضایش پای «تعداد عظیمی» از عملیاتهای سایبری ایران بوده: از آرامکو تا نفوذهای زیرساختی. اما هدف اصلیاش پهپاد نبود؛ او میخواست انتقام بگیرد و اسرار عملیاتهای اطلاعاتی ایران را افشا کند تا رهبران جمهوری اسلامی را تحقیر کند.
بخش «دیوانهوار» نقشهاش هم این بود: میگفت قبلاً منبع سیا بوده و حالا میخواهد با کمک همین خبرنگار دوباره به سیا وصل شود و تهدید میکرد اگر راهش ندهند، شیوه فعالیت سیا در ایران را لو میدهد.
بعد ناگهان سکوت: محمد در ژوئیه ۲۰۱۶ مرد. گواهی دفن علت را نگفت، کالبدشکافی نشد و شایعهای سهمگین در تبعید پیچید: شاید پدرِ انقلابیاش «حاجی ولی» او را قربانی وفاداری کرده باشد. افبیآی هم سراغ خبرنگار آمد: «ایرانیها درباره تو حرف میزنند.» سالها بعد، حتی همکار dissident او، روحالله زم، هم فریب خورد و اعدام شد. از «اسنودن ایران» فقط چند ردّ آنلاین ماند—و یک سؤال: محمد جاسوس بود، قربانی بود، یا تلهای سهجانبه؟
مشروح گزارش شِین هریس که با تیتر اصلی «THEY KILLED MY SOURCE» (منبعم را کشتند) در ۸ دسامبر ۲۰۲۵ در وبسایت نشریه آتلانتیک و در نسخه چاپی ژانویه ۲۰۲۶ با تیتر «معمای محمد تاجیک» منتشر شده است را اینجا بخوانید.
