اوضاع چقدر وخیم است؟ رابین رایت، نویسنده‌ی باسابقه نیویورکر که از سال ۱۹۷۳ تاکنون ایران را پوشش داده، درباره معنای این تحولات برای منطقه نوشت: «اوضاع وخیم است، چون حمله اسرائیل به ایران یک جنگ اختیاری را آغاز کرد که لزوماً نیازی به وقوع آن نبود، دست‌کم نه در این زمان، آن هم در بحبوحه تلاش‌های دیپلماتیک آمریکا. همان‌طور که دولت بوش در عراق تجربه کرد، جنگ‌های اختیاری معمولاً پس از کمپین‌های اولیه ‘شوک و وحشت’ به‌خوبی پیش نمی‌روند.»
او ادامه داد: «پس از حملات، رهبر عالی ایران، آیت‌الله علی خامنه‌ای هشدار داد: «با این جنایت، رژیم صهیونیستی سرنوشت تلخ و دردناکی را برای خود رقم زد.» روزهای تاریک‌تری تقریباً به‌طور اجتناب‌ناپذیری در پیش روی پرآشوب‌ترین منطقه‌ی جهان قرار دارد.»
رایت توضیح داد: «در ماه مارس، تولسی گابارد – گزینه پیشنهادی خود رئیس‌جمهور ترامپ برای ریاست سازمان اطلاعات ملی آمریکا – در شهادت خود اعلام کرد که ایران علی‌رغم پیشرفت‌هایش در غنی‌سازی اورانیوم، هنوز از آستانه ساخت بمب عبور نکرده و در تهران تنها بحث‌هایی درباره برداشتن آن گام نهایی در جریان است. اما بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، بیش از یک دهه است که در آرزوی نابود کردن توانایی‌های هسته‌ای ایران بوده – چه برای انرژی صلح‌آمیز و چه برای بمب. در سال ۲۰۱۵، در جریان سخنرانی‌اش در جلسه مشترک کنگره آمریکا، سعی کرد مخالفت با دیپلماسی دولت اوباما با ایران را برانگیزد. (او در آن سخنرانی به‌عنوان وسیله‌ای بصری، تصویری ابتدایی از یک بمب گرد با فیوز روشن را نشان داد که بیشتر شبیه بمبی کارتونی در دست شخصیت بورِیس در کارتون بول‌وینکل بود.) اما این مانع از دستیابی به توافق چهار ماه بعد نشد. ترامپ در سال ۲۰۱۸ و در نخستین دوره ریاست‌جمهوری‌اش، از آن توافق خارج شد، تا حدی تحت تأثیر نتانیاهو. در دوره دوم، رئیس‌جمهور ابتدا به دنبال توافقی معامله‌محور با تهران برای محدود کردن توانمندی‌های هسته‌ای‌اش و ثبات منطقه بود. اما اکنون نتانیاهو عملاً بی‌ثباتی بیشتری را تضمین کرده است.»