«به اولین نفر در صف شلیک کن، بقیه سر جایشان میایستند»
عبدالمجید ارفعی، پژوهشگر و متخصص زبان‌های باستانی با انتشار ویدئویی در صفحه اینستاگرام خود به این سوال پاسخ داده که چرا تا قرن ۱۹ میلادی، نام کوروش بزرگ کمتر شنیده شده بود: «پس سقوط هخامنشیان بخش زیادی از ساختارهای سیاسی، اداری و شاید فرهنگی ایران دگرگون شد. بسیاری از گل‌نبشته‌ها و بایگانی‌ها در شوش، تخت جمشید و بین النهرین در زیر آوارها مدفون شدند.»
حافظه تاریخی ویدئویی منتشر کرده و یادآوری کرده اکبر گلپایگانی، گلپا، در کنسرتی خانگی با حضور هنرمندان خانه‌نشین شامل دلکش، علی تجویدی، رحیم معینی کرمانشاهی، سیاوش زندگانی، میلاد کیایی، فریدون حافظی، محمدعلی فردین و نصرت‌الله وحدت در سال ۱۳۷۵، گریه می‌کند و در نهایت اجرا نیمه‌کاره می‌ماند.
اسحاق جهانگیری، معاون اول دولت حسن روحانی، دی ۱۴۰۲ در یک نشست عمومی گفت: پرونده بابک زنجانی بزرگترین فساد قرن است. ۲.۷ میلیارد دلار پول نفت به او داده شد که ۱ میلیاردش نقد بود. محاکمه شد، اعدامش را هم دادند، اما هیچ‌کس نفهمید پشت بابک زنجانی چه کسی بوده. من که رئیس ستاد مبارزه با مفاسد بودم هم نفهمیدم.
محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه دولت حسن روحانی در ۲۹ شهریور ۱۳۹۹ در گفتگویی با تلویزیون جمهوری اسلامی، وجود مکانیسم ماشه را تکذیب کرد: «ماشه یا اسنپ‌بک در برجام و قطعنامه نیامده، کلک تبلیغاتی آمریکا است. اسنپ‌بکی در قطعنامه وجود ندارد. می‌گویند ما اطلاعیه را می‌دهیم، یک ماه بعدش هم قطعنامه‌ها برمی‌گردد. این‌طور نیست.»
چیزهایی که ما درباره‌ی فلورانس قرن پانزدهم تحسین می‌کنیم، ممکن است در واقع بازتاب‌دهنده‌ی ارزش‌های بریتانیای میانه‌ی قرن نوزدهم باشند. ما این دوران را به‌عنوان عصر طلایی نوزایی فرهنگی جشن می‌گیریم. اما دو کتاب تازه استدلال می‌کنند که رنسانس، آن‌گونه که تصور می‌کنیم، چیزی جز افسانه نیست.
روزنامه جروزالم‌پست اسرائیل در گزارشی تحلیلی درباره تصمیم‌های موساد در روزهای منتهی به انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ نوشت که خودداری این سازمان از حذف آیت‌الله روح‌الله خمینی، رهبر وقت اپوزیسیون ایران، تبعاتی داشت که همچنان سیاست خاورمیانه را تحت‌تاثیر قرار داده است: «امتناع سرنوشت‌ساز موساد از حذف آیت‌الله خمینی، خطایی بود با پیامدهایی که تا امروز ادامه دارد.»
چگونه «کسب‌وکار همیشگی» در بزرگترین گورستان نیویورک در حال تغییر است؟ مقاله‌ی مفصل پیج ویلیامز در مجله نیویورکر که با عنوان «مردگان زنده‌ی گورستان گرین‌وود» منتشر شده، نگاهی عمیق، تاریخی، اجتماعی و فرهنگی به گورستان تاریخی گرین‌وود در شهر نیویورک می‌اندازد.