به گزارش ایندگان؛ پژوهش مشترک دانشکده روانشناسی دانشگاه بریتانیایی کیل و گروه روانشناسی دانشگاه ایالتی آلاباما، که بهتازگی در نشریه انجمن روانشناسی ایالات متحده منتشر شده، نتیجه گرفته است که ناسزا گفتن از طریق کاهش بازدارندههای ذهنی مانند خودکنترلگری و خودقضاوتگری که بهویژه حاصل فعالیت قشر پیشپیشانی مغز است، عملکرد بدنی فرد را بهبود میدهد.
دکتر ریچارد استیفنز، از اساتید دانشگاه کیل که سرپرستی این پژوهش را بر عهده داشت، به رسانه بریتانیایی گاردین گفت: «در بسیاری از موقعیتها، مردم -آگاهانه یا ناآگاهانه- خودشان را از بهکارگیری تمام نیرویشان بازمیدارند. فحش دادن راهی در دسترس است که به افزایش تمرکز و اعتمادبهنفس و کاهش حواسپرتی کمک میکند و سبب میشود فرد بتواند برای انجام کار بیشتر به خودش فشار بیاورد.»
بازداری ذهنی در ادبیات روانشناسی به حالتی گفته میشود که فرد در آن به دلیل رعایت هنجارهای اجتماعی یا ترس از قضاوت شدن رفتار، گفتار یا شدت عمل خود را مهار، محدود یا نرمتر میکند.
پژوهشهای پیشین که شرکتکنندگان را هنگام فشار آوردن به خود در فعالیتهایی مانند رکاب زدن یا نگه داشتن دست در آب یخ آزموده بودند، نشان میدادند که فحش دادن میتواند قدرت فرد در تحمل درد را افزایش دهد.
پژوهشگران ابتدا این فرضیه را مطرح کرده بودند که فحش دادن واکنش «جنگ یا گریز» را در مغز فعال میکند، اما شواهدی در تایید آن نیافتند.
اکنون یافتههای پژوهش جدید حکایت از این فحش دادن حالتی از رفع مهار یا کاهش بازداری را برمیانگیزد. استیفنز میگوید: «با فحش دادن، قیدوبندهای اجتماعی را کنار میزنیم و به خودمان اجازه میدهیم سختتر فشار بیاوریم.»
به نوشته ایران اینترنشنال؛ پژوهشگران این دو دانشگاه در این تحقیق دو آزمایش با مشارکت ۱۹۲ نفر انجام دادند. در هر دو، از شرکتکنندگان خواسته شد هنگام انجام یک حرکت سخت ورزشی هر دو ثانیه یکبار یا یک ناسزای انتخابیِ خودشان یا یک واژه خنثی را تکرار کنند. شرکتکنندگان پس از پایان تمرین، به پرسشهایی درباره وضعیت ذهنی خود در طول کار پاسخ دادند.
بر اساس مقدمه این تحقیق، پاسخها نشان داد که فحش دادن اعتمادبهنفس را بالا میبرد، «جریان» روانشناختی را بهبود میدهد و حواس فرد را از خودِ تکلیف منحرف میکند. همه این موارد از مؤلفههای مهمِ عقب راندن بازداری هستند.
پژوهشگران همچنین در تایید یافتههای قبلی، دریافتند فحش دادن مدتزمانی را که افراد میتوانستند حرکت ورزشی سخت را انجام دهند، ۱۱ درصد افزایش داد.
استیفنز میگوید: «این یافتهها کمک میکند بفهمیم چرا فحش دادن تا این حد رایج است. فحش دادن واقعا ابزاری بدون دارو، کمهزینه و در دسترس است که وقتی به تقویت عملکرد نیاز داریم، میتوانیم از آن استفاده کنیم.»
به گفته او احتمالا قدرت ناسزاها از ماهیت آنها بهعنوان تابو یا امر نکوهششده میآید.
تیم او اکنون در حال بررسی این موضوع است که آیا زبان توهینآمیزتر، دستاوردهای بدنی بیشتری ایجاد میکند یا نه. آنها قرار است در یک کارآزمایی دیگر از شرکتکنندگان بخواهند یک بار حین تکرار ناسزاهای ملایم و بار دیگر حین تکرار ناسزاهای شدیدتر دست خود را در آب یخ نگه دارند، سپس نتایج را با هم مقایسه کنند.