به گزارش آیندگان، لوییسا توماس در این گزارش نوشته «مراسم قرعهکشی جام جهانی ۲۰۲۶ در مرکز کندی واشنگتن، بهجای تمرکز بر فوتبال، تبدیل شد به یک شوی سیاسی عجیب و آمیخته با لحظات خجالتآور؛ اوج آن زمانی بود که جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، «جایزه صلح» تازهتأسیس این نهاد را که بسیاری آن را ابزاری برای چاپلوسی سیاسی میدانند، به دونالد ترامپ، رییس جمهور ایالات متحده اهدا کرد. جایزهای که ناگهانی خلق شد و با سابقه ترامپ در تهدید مهاجران، حملات موشکی در کارائیب، گسترش ممنوعیتهای سفر و اظهارات توهینآمیز درباره کشورهای حاضر در جام جهانی، تضادی آشکار دارد. ترامپ حتی درخواست اینفانتینو برای کمک در انداختن مدال را نادیده گرفت و خودش آن را به گردن انداخت؛ لحظهای که نماد کامل تحقیر و آشفتگی مراسم بود.
در کنار این صحنه، اشتباهات تلفظ، شوخیهای ضعیف درباره «فوتبال یا ساکر»، اجرای مبهم «YMCA» توسط گروه ویلیجپیپل، و سلفی اینفانتینو با رهبران آمریکا، مکزیک و کانادا، مراسم را بیشتر به یک نمایش مضحک شبیه کرد تا رویدادی ورزشی.
گزارش یادآور میشود که اینفانتینو، که روزی بوروکراتی بیحاشیه بود، اکنون با تکیه بر خودکامگان، تورنمنتها، درآمد و نفوذ فیفا را گسترش داده؛ رابطهاش با ترامپ نیز همین کارکرد را داشته است. با وجود فاجعه حقوق بشری قطر و جنجالهای امروز، نویسنده پیشبینی میکند جام جهانی همچنان صحنهای برای بهترین نمایشهای ورزشی خواهد بود؛ هرچند تناقض تلخی باقی میماند: فوتبال در آمریکا بیشتر توسط مهاجران، زنان و کودکان دوست داشته میشود؛ همان گروههایی که سیاستهای ترامپ بیشترین آسیب را به آنها زده است.
در ادامه ترجمه کامل گزارش لوییسا توماس، که با تیتر اصلی «The Weird Spectacle of the World Cup Draw» روز ۷ دسامبر ۲۰۲۵ در نیویورکر منتشر شده است را بخوانید؛
اوایل نوامبر، وقتی فیفا، نهاد حاکم بر فوتبال، از یک «جایزه صلح» سالانه جدید برای تجلیل از کسانی که «به متحد کردن مردم سراسر جهان در صلح کمک کردهاند» خبر داد، این خبر بیشتر به یک شوخی شبیه بود. با توجه به اینکه جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، بهتازگی از این که دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، برنده جایزه نوبل صلح نشده ابراز نارضایتی کرده بود؛ و از آنجا که این جایزه فیفا عملاً شبیه چیزی بود که همان لحظه از سر بداهه اختراع شده باشد ــ تقریبا تردیدی وجود نداشت که گیرنده اصلی آن چه کسی خواهد بود.
اما حالا روشن شده که جایزه صلح فیفا فقط یک شوخی نیست؛ بلکه یک جام، یک گواهینامه و یک مدال هم هست. روز جمعه، در جریان مراسم قرعهکشی جام جهانی در مرکز کندی در واشنگتن، دی.سی، اینفانتینو رسماً جایزه را به مردی که او از او به عنوان «دوست نزدیکش» یاد کرده، یعنی ترامپ، اهدا کرد
بعد از آنکه اینفانتینو جام عجیب و تا حدی هولناک جایزه را که کمی شبیه دستِ مردگان است که از گور بیرون میآیند، به ترامپ نشان داد، دستش را دراز کرد تا کمک کند مدال را به گردن او بیندازد. او گفت: «بذار من نگه دارم…»، اما ترامپ کاملاً نادیدهاش گرفت و خودش مدال را به گردن خود آویخت. رئیس فیفا با شوق گفت: «آه، فوقالعاده!»
این مراسم اهدای جایزه، با آن چاپلوسی سیاسی کاملاً عریانش، یکی از شرمآورترین اپیزودها در تاریخ طولانی و شرمآور فیفا بود؛ سازمانی که به فساد و تقلب شهرتی افسانهای دارد. اما شاید حتی شرمآورترین لحظه همان بعدازظهر هم نبود. چندین بار جوکهای تکراری درباره اینکه باید بگوییم «فوتبال» یا «ساکر» مطرح شد.
اینفانتینو در یک حرکت نمایشی، جلوی کوین هارت، کمدین و یکی از مجریان مشهور این مراسم پرستاره، وانمود کرد که بیاعتناست و مستقیماً رفت تا هاﯾدی کلوم، هممجری او، را در آغوش بگیرد. وین گرتزکی، نام جزیره کوراسائو را غلط تلفظ کرد و گفت «کوراهکو».
گروه ویلیج پیپل آهنگ «YMCA» را طوری اجرا کردند که انگار در یک گردهمایی حامیان ترامپ هستند و در پایان، خودشان هم ظاهراً نمیدانستند چطور باید آهنگ را تمام کنند.
ریو فردیناند دهانش را باز کرد و شروع کرد به حرف زدن. وقتی اینفانتینو روی صحنه با ترامپ، کلودیا شِینبام، رئیسجمهور مکزیک، و مارک کارنی، نخستوزیر کانادا، سلفی گرفت، ذهن من ناگهان برگشت به تصویر اینفانتینو که در مراسم تحلیف دوم ترامپ میخندید، همانجا که رئیسجمهور آمریکا اعلام کرد قصد دارد نام خلیج مکزیک را عوض کند.
اما از صلح چه خبر؟ ترامپ در دوره دوم ریاستجمهوریاش مدام مهاجران فاقد مدرک را تهدید کرده و دستور یورشهای گسترده اداره مهاجرت و گمرک (ICE) را داده است. دولت او مجوز حملات موشکی در منطقه کارائیب را صادر کرده که در آنها دهها نفر به بهانه مبارزه با قاچاق مواد مخدر کشته شدهاند، و او احتمال حملات در مکزیک ــ یکی از هممیزبانهای جام جهانی ــ را هم منتفی ندانسته است. او حتی ایده الحاق کانادا، دیگر هممیزبان جام جهانی، را مطرح کرده است.
ترامپ زمانی هائیتی را، کشوری که بر خلاف همه احتمالات و به شادی عظیم مردمش، برای نخستینبار از ۱۹۷۴ به جام جهانی راه یافته، «چاه مستراح» نامیده بود و در جریان کارزار انتخاباتیاش مهاجران هائیتی را، بدون ارائه هیچ مدرکی، متهم کرده بود که گربه و سگ میخورند.
کمی پیش از آنکه ترامپ جایزه صلح را دریافت کند، وزیر امنیت داخلی او اعلام کرد که ممنوعیت سفر به آمریکا، که پیش از این شامل هائیتی و ایران، دیگر تیم حاضر در جام جهانی، میشد، به بیش از سی کشور گسترش خواهد یافت. اینکه آیا هواداران کشورهای دیگر هم از ورود به آمریکا منع خواهند شد یا نه، فعلاً معلوم نیست، اما به نظر میرسد این ابهام خودش بخشی از ماجراست.
با این همه، در مراسم قرعهکشی، واقعاً یک قرعهکشی هم انجام شد، هرچند زیر لایهای از حرافیها و نمایشهای پوچ دفن شده بود. جای تیمها در گروهها مشخص شد، مسیرها روشن شد. در جام جهانی ۲۰۲۶، چهلوهشت تیم رقابت خواهند کرد؛ یعنی ۱۶ تیم بیشتر از دوره قبل. پیشتر این نگرانی وجود داشت که گسترش اینقدر وسیع تورنمنت، کیفیت مسابقات را پایین بیاورد، اما در مجموع به نظر نمیرسد چنین اتفاقی افتاده باشد. در همهجا بازیهای پرتنش و حساس داریم: انگلیس خیلی زود با کرواسی روبهرو میشود. برزیل با مراکش بازی خواهد کرد.
فرصتی خواهیم داشت که کیلیان امباپه، شاید بهترین بازیکن نسل خودش، را در برابر ارلینگ هالند از نروژ ببینیم؛ یکی از معدود بازیکنانی که شاید بتوانند با او رقابت کنند. حتی تیم ملی آمریکا هم، با وجود قرعه نسبتاً خوبی که دارد - این تیم اخیراً دو حریف گروهیاش را در بازیهای دوستانه شکست داده - همچنان باید در حد توان واقعیاش بازی کند؛ چیزی که در سالهای اخیر، پس از نمایش امیدوارکنندهاش در آخرین جام جهانی، همیشه یا حتی غالباً رخ نداده است.
بازی اول آمریکا، در لسآنجلس و در ۱۲ ژوئن، برابر پاراگوئه خواهد بود؛ دیدار دوستانه این دو تیم در ماه گذشته، که آمریکا در آن پیروز شد، به یک درگیری فیزیکی ختم شد.
چاپلوسیهای اینفانتینو، قابل درک است؟
ترامپ روزی اینفانتینو را به کودکی تشبیه کرده بود که با حرص به هدیههای زیر درخت کریسمس نگاه میکند، و زمانی دیگر او را «یک جورهایی پادشاه فوتبال، فکر کنم» نامیده بود. شاید «سگ دستآموز» تعبیر مناسبتری میبود.
اما همه این چاپلوسیها از سوی اینفانتینو، در نوع خود، قابل درک است؛ زمانی بود که اینفانتینو یک بوروکرات سوئیسی نسبتاً خوشنام به حساب میآمد؛ نامزدی بیخطر برای بالاترین مقام، پس از آنکه بخش بزرگی از رهبری فیفا به خاطر اتهامات فساد و رشوهخواری کنار گذاشته شدند.
اینفانتینو در سال ۲۰۱۶ این مقام را به دست آورد، تا حدی با وعده بازگرداندن اعتبار فیفا؛ اما در عمل بیش از هر چیز با این قول که بخشی از ثروت فیفا را به اعضای فدراسیونها برگرداند.
برای این کار، او از گسترش تورنمنتهای پرچمدار، توسعه بازی در بازارهای نوظهور و برگزاری یک جام جهانی باشگاههای بازطراحیشده و بلندپروازانه حرف زد. او از زبان و لحن «بیشتر» استفاده کرد؛ همان زبانی که ترامپ بهتر از هرکس دیگری بلد است. او بازیهای بیشتر میخواست، شهرهای میزبان بیشتر، درآمد بیشتر ــ که طبعاً به معنای اتکای بیشتر به خودکامگان بود.
تا اینجا، او به آنچه میخواست رسیده است. او بر جام جهانی ۲۰۲۲ در بیابانهای غنی از نفت قطر نظارت کرد. در این دوره، شانزده شهر در سه کشور میزبان خواهند بود. دور نخست شامل هفتادودو بازی در دوازده گروه خواهد بود. انتظار میرود شش میلیون بلیت فروخته شود.
افزایش قیمتها همین حالا هم در حال ثبت رکوردهای جدید است. اینفانتینو ادعا کرده که این جام جهانی مثل برگزاری صد و چهار سوپربول است. شاید حتی دستکم گرفته باشد؛ سوپربولها نیاز به تسهیل صدور ویزا در ازبکستان برای دارندگان بلیت ندارند.
بنابراین اینفانتینو به ترامپ نیاز داشت، با تمام هرجومرجی که همراه اوست؛ نه فقط برای اینکه استثناهایی بر ممنوعیتهای سفر ایجاد کند یا فوتبال - یا به قول خود ترامپ، «فوتبال» به جای «ساکر» - را به جمعیتهای هوادار شعار «آمریکا را دوباره عظیم کنیم» (MAGA) بفروشد، بلکه برای اینکه درها را به روی او باز کند. و ترامپ دقیقاً همین کار را کرده است.
اینفانتینو در داووس کنار ترامپ بود. اینفانتینو در مراسم امضای «توافقات ابراهیم» حضور داشت. اینفانتینو کنار برخی از ثروتمندترین مردان جهان، روی سکو در مراسم تحلیف دوم ترامپ دیده میشد. اینفانتینو در نشست صلح غزه همراه ترامپ بود. اینفانتینو سوار بر یک جت خصوصی قطری، پس از پیوستن به ترامپ در نشستهایی در دوحه دیده شد. اینفانتینو در کاخ سفید، در ضیافت رسمیای شرکت کرد که برای تجلیل از محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی، برگزار شده بود؛ کسی که نقش کلیدی در به دست آوردن میزبانی جام جهانی ۲۰۳۴ برای عربستان سعودی داشت؛ میزبانیای که بدون رقیب به دست آمد.
گزارش شده که درآمدهای فیفا در چرخه چهار ساله پس از قطر از ده میلیارد دلار فراتر خواهد رفت؛ یعنی بیش از دو برابر درآمدی که این سازمان در دورهای کسب کرده بود که جام جهانی در روسیه ۲۰۱۸ برگزار شد، کمی پس از آنکه اینفانتینو سکان کار را به دست گرفت.
اینفانتینو فیفا را اصلاح کرد، اما نه آنگونه که شاید در ابتدا تصور میشد. او در حالی مأمور تغییر فرهنگی شد که در آن پول زیر میز رد و بدل میشد؛ میتوان گفت او میز را کلاً کنار زد. حالا همه چیز در برابر چشم همگان انجام میشود.
با این همه… جام جهانی قطر از نظر حقوق بشری فاجعه بود، اما در عین حال یک رویداد ورزشی فوقالعاده؛ با حضور برخی از بهترین اجراها از سوی برخی از بهترین بازیکنان تاریخ، و پایانی با فینالی فراموشنشدنی.
همه دلایل وجود دارد که تصور کنیم جام جهانی این تابستان هم سهم خودش را از فاجعهها خواهد داشت، و در عین حال، همان نمایشهای دراماتیک شگفتانگیز را هم ارائه خواهد کرد.
تناقض عجیبی است که بسیاری از کسانی که در این کشور (آمریکا) بیش از همه عاشق فوتبالاند، مهاجران، یا زنان، یا کودکاناند؛ همان کسانی که سیاستهای ترامپ بیش از همه به آنها آسیب زده است. اما بازی توسط کسانی که دوستش دارند محافظت میشود. اگر بازی را دوست داشته باشی، او هم دوستت خواهد داشت. ♦
